PODSTAWY POLIGRAFII
Poligrafia sięga już czasów antycznych, choć wtedy jeszcze nikt jej tak nie nazywał. W dawnych czasach poligrafia polegała na powielaniu tekst przepisując go, a druk polegał na nanoszeniu obrazu metodą odbicia z formy drukowej za pomocą środków barwiących.
Jednak dziś trudno te zjawiska uznać za poligrafię. Najbardziej przybliżoną do współczesnej poligrafii czynnością był wykonywany na papierze estampaż. Dzięki pojawianiu się w Chinach papieru w 105 roku rozwinął się druk, a jako pierwszy wyrób poligraficzny uznać można odbitkę drzeworytniczą również wyprodukowaną w Chinach około wieku VII. Około IX wieku, także w Chinach wytwarzano w całości drukowane książki. W XIII wieku na całym świecie były już rozpowszechnione drewniane czcionki drukarskie. Od tego wieku wzrosło zapotrzebowanie na wyroby poligraficzne, które Europejczycy stale starali się doskonalić.
W XV w. największy sukces osi Jan Gutenberg drukując Biblię. Jego pierwszy drukowany rodzaj pisma jest do dziś postrzegany jako dojrzały typograficznie. Jako wynalazcy czcionek wymieniani są również: Laurens Janszoon Coster , Jan Brito, Pamphilo Castaldi oraz Prokop Waldfogel.
Pod koniec XVIII wieku na rynek wszedł papier powlekany, a następnie wraz z rewolucją informatyczną udoskonalane zostały maszyny drukarskie.
Nieco później, gdyż w XX wieku zmienił się sam proces przygotowania materiałów do druku. Dziś coraz nowocześniejsze programy praz maszyny do druku sprawiły, że poligrafia jest bez ograniczeń dostępna dla każdego.
Na ziemiach polskich w 1473 roku po raz pierwszy został wydrukowany kalendarz astronomiczny na rok 1474. Dwa lata później wydrukowana w Krakowie zostaje książka “Explantio in plasterium
